Punta Raisi

 Salpa inquieta la tormenta
Dai polmoni della terra
Nella valle del contrario
Di una mal celata guerra
Vecchio odore nelle mani
Di un digiuno a fari spenti
Figlio di un ultimo ballo
Che il dolore non cancellerà

Orfani di antiche glorie
Di un’idea persa per strada
Su carriere speculate
La nostra vita non paga
Consiglieri disarmati
Dalla caduca illusione
Di celar mere parvenze
Sotto cieli di cartone

Vecchi agitatori proni
Che or del voto fate un’arte
A bestemmiar rivoluzioni
Con l’inchiostro nelle carte
Nella terra di nessuno
Nella faida che non paga
Ritorniamo nelle case
Per riprenderci la strada

Terra libera!
Nella pena che ci atterra
Terra libera!
Per pulir libera terra
Terra libera!
Camminiamo nel tormento
Terra libera!
Ancor vagando a scarpe rotte
Verso un indomani a stento
Padri di una nuova notte
Per cullar la nostra dignità

Solo è pallido è il tramonto
Di un cammino anticipato
Da un destino spinto e perso
Sopra il fondo disarmato
Di una veglia ammutinata
Costruita su parvenza
Di spacciar miseria a nobiltà

Vecchio agitatore teso
A specular parole al vento
Ad abortir promesse vane
Sopra uccelli di cemento
Nel giardino senza tempo
Di una pena che ci atterra
Coltiviam voli affondati
Per pulir Libera Terra

Kaguya Hime

Artigo tirado de aquí e adaptado para a normativa RAG do galego para traballar nas prácticas co alumnado de secundaria.

Hai moito, moito tempo, existía un velliño e unha velliña, que vivían xuntos nunha casa no medio do bosque. Eles eran moi pobres e solitarios, pois non tiñan fillos para criar. O velliño era coñecido polo nome de "cortador de bambús", pois, todos os días, el saía cedo para cortar bambús na floresta. Os dous facían cestas e chapeus para venderen e gañaren algúns cartos.

Un belo día, mentres estaba no bosque, o velliño enxergou un gromo de bambú, que brillaba, cunha luz moi intensa. El ficou asombrado, pois, en anos e anos de traballo, nunca vira algo como aquilo. Moi curioso, el cortou o bambú e mal puido crer no que viu. "Unha meniña, unha meniña! Tan pequena e tan linda, só pode ser un presente de deus!".

El levou a pequena meniña na palma dunha de súas mans para casa. Ao ver a meniña, a velliña tamén ficou moi contenta e eles resolveron que o nome dela sería Kaguya Hime (Princesa Radiante).

A partir daquel día, o velliño pasou a encontrar outros bambús brillantes no bosque. Mais, ao contrario dunha meniña, eles contiñan moedas de ouro. Así, a vida da parella mellorou e eles non precisaban  producir máis cestos para sobrevivir. Eles asociaron o milagre á chegada de súa linda filla.

Kaguya Hime medraba moi rápido e a cada día parecía máis bonita. En só tres meses, ela xa tiña o tamaño dun neno de oito anos. Ninguén podería crer que unha persoa tan bonita pertencese a este mundo.

Axiña, os comentarios, sobre a beleza da Kaguya Hime, espalláronse e viñan mozas de todos os cantos do país para coñecela. Todos querían casarse con Kaguya, mais ela non quería casarse con ninguén. "Quero ficar ao lado de vós dous", dicía a moza para seus pais. Mais cinco mozos nobres, de posicións importantes, foron máis persistentes. Eles acamparon fronte á casa de Kaguya Hime e pedíanlle unha oportunidade.

Preocupado, o velliño chamou Kaguya e díxolle: "Miña filla, gostaría inmenso de terte sempre por preto, mais penso que é xusto que te cases. Escolle un de entre os cinco rapaces que están acampados aquí". Así, a linda moza decidiu. "Eu casareime con aquel que me trouxer o obxecto máxico que lle pida".

Un colar feito cos ollos dun dragón, un vaso feito con pedras dos deuses que nunca se quebra, un manto de pel de animal forrado de ouro, un gromo que fai medrar pedras preciosas, un abano que brilla como a luz do sol e unha cuncha que a andoriña pon xunto cos seus ovos. Estes foron os obxectos que Kaguya Hime pediu.

O velliño  levou as peticións de Kaguya aos pretendentes acampados. El sabía que sería moi difícil conseguiren obter tales obxectos. Cal non foi súa sorpresa cando, ao final dalgúns meses, todos os pretendentes trouxeron os presentes para Kaguya. Mais, cando eles foron obrigados a entregalos á moza, todos admitiron que os presentes eran falsos, pois conseguir os certos era unha misión moi difícil. E así, ningún deles obtivo éxito.

Catro primaveras pasaran desde que Kaguya fóra encontrada no gromo de bambú. Mais ela ficaba máis triste a cada día. Noite tras noite, Kaguya Hime ollaba para a lúa, suspirando. Preocupado, o velliño un día preguntou: "Por que estás tan triste miña filliña?". "Eu gostaría de ficar aquí para sempre, mais pronto debo retornar", dixo a moza." "Retornar, mais para onde? O teu lugar é aquí connosco, nunca te deixaremos  partir", dixo o pai aflito." "Este non é o meu reino, eu son unha princesa de Reino da Lúa e, na próxima lúa chea, eles viranme buscar".

Moi asustados coa reveladora confesión de Kaguya Hime, os velliños  decidiron pedir axuda ao príncipe do reino onde vivían. O príncipe axudou e enviou moitos gardas para vixiaren a casa da parella. Un certo exército foi formado.

O día seguinte, a temida noite de lúa chea chegou. A casa estaba tan vixiada que parecía imposíbel que alguén conseguise levar Kaguya Hime. De súpeto, unha enorme luz xurdiu no ceo, como se miles lúas estivesen presentes ao mesmo tempo.

A luz era tan intensa que ninguén conseguiu enxergar a carruaxe que descendía, guiada por un grande cabalo con ás e moitas persoas ben vestidas. Despois dalgún tempo, cando a luz diminuíu, a carruaxe xa estaba voando, en dirección á lúa. Kaguya Hime non estaba xa presente, ela fóra xunto coa comitiva.

Os velliños  ficaron moi tristes, inconformados. Volveron ao cuarto de Kaguya e encontraron un potiño, presente da filla querida. Ela deixara un pó máxico, que garantiría a vida eterna para os dous.

Mais, sen súa filla amada, os velliños non querían vivir para sempre. Eles recolleron todas as pertenzas de Kaguya e leváronas para o monte máis alto do Xapón. Alí, queimaron todo, xunto co po máxico deixado pola moza. Unha labareda branca subiu ao ceo aquel día.

A montaña era o Monte Fuji. Din que até hoxe é posíbel ver a labareda subindo e subindo.

Ocitània

Ocitánia, naçom negada e oprimida polo Estado francês, criadora da primeira líria europeia em língua romance.

cançon : Lou Seriol - Lo mes de mai



paraula :

Es aici lo mes de mai
que los galants planten lo mai
n'en plantarei un per ma mia
passaré mai que sa teulina
Quand de Marselha ieu vendrei
denant sa pòrta passarei
demandarei a sa vesina
coma se pòrta Catarina

Catarina se pòrta plan !
es maridada i a longtemp
a un borges de la campanha
que li fai plan faire la dama

E m'aviun dich pianta lo mai
que lo sio amor pasa ja mai !
e lhi porcons d'oste de Nòto
l'an pas laissat sença griòta.
Oi Catarina mas que as fach !?
Manco la porta aviu sarat !
Mi lo sai pas s'es de la campanha...
sai mac que tu sies pas una dama !

Ò es passat lo mes de mai
que los galants planten lo mai
Mi l'ai plantat per Catarina...
me sio trubat 'bo la visina !

Hino da Ocitánia

Hymne à la Liberté en Occitan



Cançom em galego-português sobre a Ocitánia

Somos os pacifistas, que andamos dando guerra do libro Reticências

Somos os pacifistas,
que andamos dando guerra.
Somos as feministas,
que vestimos de home.
Somos os poetas eróticos,
impotentes no tálamo nupcial.
Somos os sacerdotes,
que nom cremos em Deus.
Somos os comunistas,
mui zelosos da nossa propriedade privada.
Somos os homes —e as mulheres—. Inumanos,
como cumpre à nossa humana condiçom.
Se os nossos nomes e as nossas condutas
nom foram como som contradiçom,
só seríamos sombras.
Mas somos realidades, e por isso
somos assi, contrários do que somos.

Ricardo Carvalho Calero