Kaguya Hime

Artigo tirado de aquí e adaptado para a normativa RAG do galego para traballar nas prácticas co alumnado de secundaria.

Hai moito, moito tempo, existía un velliño e unha velliña, que vivían xuntos nunha casa no medio do bosque. Eles eran moi pobres e solitarios, pois non tiñan fillos para criar. O velliño era coñecido polo nome de "cortador de bambús", pois, todos os días, el saía cedo para cortar bambús na floresta. Os dous facían cestas e chapeus para venderen e gañaren algúns cartos.

Un belo día, mentres estaba no bosque, o velliño enxergou un gromo de bambú, que brillaba, cunha luz moi intensa. El ficou asombrado, pois, en anos e anos de traballo, nunca vira algo como aquilo. Moi curioso, el cortou o bambú e mal puido crer no que viu. "Unha meniña, unha meniña! Tan pequena e tan linda, só pode ser un presente de deus!".

El levou a pequena meniña na palma dunha de súas mans para casa. Ao ver a meniña, a velliña tamén ficou moi contenta e eles resolveron que o nome dela sería Kaguya Hime (Princesa Radiante).

A partir daquel día, o velliño pasou a encontrar outros bambús brillantes no bosque. Mais, ao contrario dunha meniña, eles contiñan moedas de ouro. Así, a vida da parella mellorou e eles non precisaban  producir máis cestos para sobrevivir. Eles asociaron o milagre á chegada de súa linda filla.

Kaguya Hime medraba moi rápido e a cada día parecía máis bonita. En só tres meses, ela xa tiña o tamaño dun neno de oito anos. Ninguén podería crer que unha persoa tan bonita pertencese a este mundo.

Axiña, os comentarios, sobre a beleza da Kaguya Hime, espalláronse e viñan mozas de todos os cantos do país para coñecela. Todos querían casarse con Kaguya, mais ela non quería casarse con ninguén. "Quero ficar ao lado de vós dous", dicía a moza para seus pais. Mais cinco mozos nobres, de posicións importantes, foron máis persistentes. Eles acamparon fronte á casa de Kaguya Hime e pedíanlle unha oportunidade.

Preocupado, o velliño chamou Kaguya e díxolle: "Miña filla, gostaría inmenso de terte sempre por preto, mais penso que é xusto que te cases. Escolle un de entre os cinco rapaces que están acampados aquí". Así, a linda moza decidiu. "Eu casareime con aquel que me trouxer o obxecto máxico que lle pida".

Un colar feito cos ollos dun dragón, un vaso feito con pedras dos deuses que nunca se quebra, un manto de pel de animal forrado de ouro, un gromo que fai medrar pedras preciosas, un abano que brilla como a luz do sol e unha cuncha que a andoriña pon xunto cos seus ovos. Estes foron os obxectos que Kaguya Hime pediu.

O velliño  levou as peticións de Kaguya aos pretendentes acampados. El sabía que sería moi difícil conseguiren obter tales obxectos. Cal non foi súa sorpresa cando, ao final dalgúns meses, todos os pretendentes trouxeron os presentes para Kaguya. Mais, cando eles foron obrigados a entregalos á moza, todos admitiron que os presentes eran falsos, pois conseguir os certos era unha misión moi difícil. E así, ningún deles obtivo éxito.

Catro primaveras pasaran desde que Kaguya fóra encontrada no gromo de bambú. Mais ela ficaba máis triste a cada día. Noite tras noite, Kaguya Hime ollaba para a lúa, suspirando. Preocupado, o velliño un día preguntou: "Por que estás tan triste miña filliña?". "Eu gostaría de ficar aquí para sempre, mais pronto debo retornar", dixo a moza." "Retornar, mais para onde? O teu lugar é aquí connosco, nunca te deixaremos  partir", dixo o pai aflito." "Este non é o meu reino, eu son unha princesa de Reino da Lúa e, na próxima lúa chea, eles viranme buscar".

Moi asustados coa reveladora confesión de Kaguya Hime, os velliños  decidiron pedir axuda ao príncipe do reino onde vivían. O príncipe axudou e enviou moitos gardas para vixiaren a casa da parella. Un certo exército foi formado.

O día seguinte, a temida noite de lúa chea chegou. A casa estaba tan vixiada que parecía imposíbel que alguén conseguise levar Kaguya Hime. De súpeto, unha enorme luz xurdiu no ceo, como se miles lúas estivesen presentes ao mesmo tempo.

A luz era tan intensa que ninguén conseguiu enxergar a carruaxe que descendía, guiada por un grande cabalo con ás e moitas persoas ben vestidas. Despois dalgún tempo, cando a luz diminuíu, a carruaxe xa estaba voando, en dirección á lúa. Kaguya Hime non estaba xa presente, ela fóra xunto coa comitiva.

Os velliños  ficaron moi tristes, inconformados. Volveron ao cuarto de Kaguya e encontraron un potiño, presente da filla querida. Ela deixara un pó máxico, que garantiría a vida eterna para os dous.

Mais, sen súa filla amada, os velliños non querían vivir para sempre. Eles recolleron todas as pertenzas de Kaguya e leváronas para o monte máis alto do Xapón. Alí, queimaron todo, xunto co po máxico deixado pola moza. Unha labareda branca subiu ao ceo aquel día.

A montaña era o Monte Fuji. Din que até hoxe é posíbel ver a labareda subindo e subindo.